Μόλις πέντε λεπτά περπάτημα και, να σου, ξεπροβάλλει ο Δούναβης. Για να προλάβω να δώσω απάντηση στο ερώτημά σας, όχι, δεν είναι πια γαλάζιος και δεν υπήρξε μάλλον ποτέ… Οι Βιεννέζοι αναφέρονται πολλές φορές γελώντας στο γεγονός, πως, όταν ο Στράους έγραφε το πιο γνωστό βιεννέζικο βαλς στον κόσμο, τον «Γαλάζιο Δούναβη», ήταν κατά πάσα πιθανότητα μεθυσμένος! Άλλοι πάλι αναφέρονται στο ότι ο ποταμός αυτός, μιας και περνά ανάμεσα από τόσες πόλεις της κεντρικής Ευρώπης, «κουβαλάει» νοητά ανθρώπινα δάκρυα και βάσανα, παίζοντας έναν ρόλο «κάθαρσης» για τον λαό. Η δική μου προσωπική κάθαρση προς το παρόν θα πραγματοποιηθεί μόλις βρω μια θέση να κάτσω και να απολαύσω τον ήλιο που μου κλείνει το μάτι. Κοιτάζω αριστερά, κοιτάζω δεξιά, χαμός! Παρατηρώ τα πλήθη να περπατούν, να κάνουν ποδήλατο, να τρώνε παγωτό, να βγάζουν τα σκυλάκια τους βόλτα, άλλοι να λιάζονται στα σκαλοπατάκια, χάρμα! Η απόλυτη «δροσερή» απόλαυση, στη μέση της πόλης, το μοναδικό υγρό στοιχείο, με αμέτρητα καφέ – μπαρ που έχουν φτιαχτεί μόνο για τη σεζόν της «καλοκαιρίας» στη Βιέννη. Τα περισσότερα έχουν ειδικά προσαρμοσμένα ταμπλό με άφθονη άμμο και μίνι ξαπλώστρες, όπου μπορεί κανείς, μετά από μια έντονη μέρα στο γραφείο, να βγάλει τα παπούτσια του στην άκρη και να νιώσει στην κυριολεξία «την άμμο κάτω από τα πόδια του». Πολιτισμένοι άνθρωποι, θα έλεγε και η μητέρα μου δικαιολογημένα. «Δεν διαθέτουμε θάλασσα όπως εσείς», μου λέει ένας γνωστός μου αυστριακός, «αλλά για να σεβαστούμε το περιβάλλον και να βοηθήσουμε την ψυχολογία μας, προσφέρουμε μες την πόλη μια μικρή όαση με εξωτικό αέρα».