Πέμπτη απόγευμα και έχω κανονίσει με μια φίλη μου, Ελληνίδα σοπράνο, να πάμε για μάθημα ελληνικών παραδοσιακών χορών, που γίνεται εδώ και χρόνια από τον Διαπολιστιστικό Σύλλογο Μακεδονία στη Βιέννη. Ημέρα αναπάντεχα καταπληκτική, με τον ήλιο να φτιάχνει τη διάθεση, έχουμε δώσει ραντεβού μπροστά από την ξακουστή όπερα της πόλης. Ένα κτήριο όλο περηφάνεια, αριστοκρατικότητα, ιστορία και τόσο κόσμο, τουρίστες και περαστικούς που έχουν βγει έξω να γιορτάσουν τον καλό καιρό!

Φτάνουμε στο κτήριο του ΕΟΤ, μπαίνουμε από τη διπλανή πόρτα, προσπερνάμε το αίθριο και μπροστά μας ξεδιπλώνεται ένας μικρός χώρος, με αφίσσες από όλη την Ελλάδα, μια κουζινούλα και λίγα τραπεζάκια καφενείου (ξέρετε, αυτά τα ξύλινα που θυμίζουν διαφήμιση ελληνικού καφέ). Ο κόσμος χαρούμενος, περιμένει το νεύμα του δασκάλου για να ξεκινήσει να χορεύει.

 Κοιταζόμαστε με την Έλσα και κοιτάμε τους υποψήφιους χορευτές. Οι ηλικίες ποικίλουν, Έλληνες και Αυστριακοί από 25 μέχρι 60 και άνω. «1,2,3… απλό…4,5,6.. κάθισμα…», βήματα χασαποσέρβικου, Αυστριακοί και Έλληνες χέρι-χἐρι μαζί χορεύουμε. Από ικαριώτικο, μέχρι καραγκούνα, τσάμικο και κρητικά. Ο κύριος Γιάννης, χρόνια στη Βιέννη, σέρνει πρώτος τον χορό. Χάνω τα βήματα και η κυρία δίπλα μου, μου χαμογελάει και μου λέει με σπαστά ελληνικά πως και αυτή μπερδεύεται, αλλά δεν πειράζει. Ο δάσκαλός μας αυστηρός. Εξηγεί και στις δυο γλώσσες τα βήματα και σαν γνήσιος Έλληνας «χορευταράς», κάνει και καμιά φιγούρα στη μέση του κύκλου. Κάθε φορά που ολοκληρώνουμε έναν χορό χειροκροτούμε όλοι μαζί και η ενέργεια στον χώρο είναι πέρα για πέρα ανυψωτική! Ένιωσα τόσο περήφανη ως ελληνίδα. Είχα να το αισθανθώ πολύ καιρό. Μετά από τόση συκοφαντική επίθεση που έχουμε δεχθεί  τον τελευταίο καιρό από τα αυστριακά μέσα μαζικής ενημέρωσης, δεν είναι όλα τόσο «μαύρα» τελικά. Υπάρχει και η θετική πλευρά, οι άνθρωποι που μας αγαπούν και μας θαυμάζουν για αυτό που είμαστε… όχι μόνο για το καλό κρασί και τη θάλασσα.

Της Αλεξάνδρας Καρακοπούλου *

Πηγή: http://www.iporta.gr/2013/04/blog-post_14.html?spref=fb